Naar aanleiding van Moederdag vroeg Christine De Herdt, journaliste bij het Nieuwsblad aan enkele opruimcoaches hoe om te gaan met de knutselwerkjes van de kinderen… Een gekend probleem, niet?
Zondag 11 mei. Moederdag. De dag waarop je kroost je overlaadt met zelfgemaakte cadeautjes. Met ongetwijfeld veel liefde in elkaar geknutseld. Maar wat doe je ermee? Hou je ze bij of kieper je ze – het liefst zonder schuldgevoel – weg? Met deze zeven tips kom je al een heel eind.
Christine De Herdt
Zaterdag 10 mei 2025
Natuurlijk is er tonnen liefde mee gemoeid. In elk knutselcadeautje – thuis of op school gemaakt – is ongetwijfeld uren werk gestoken. Maar bij Moederdag komt ook een hoop afval kijken – zeker als je nog lagere schoolkinderen hebt. Van houten kadertjes die na een week uit elkaar vallen over een hart van klei waarvan het onderste deel al een knak vertoont nog voor het ding goed en wel op de kast staat tot sleutelhangers met daarin een gedroogd madeliefje. Bijgevoegd, het opschrift: “Ma-ma-de-liefste.” Cute toch?
Maar wat doe je er in godsnaam mee? Na enkele jaren zijn de tekeningen, knutsels en cadeautjes nog moeilijk bij te houden. Moest je ze wél stockeren, zou je huis tot de nok gevuld raken. Alleen: hoe scheidt je het kaf van het koren? Van welke emotionele spullen neem je afscheid? En welke blijf je koesteren? Daarom: experts in opruimen, vereenvoudigen en organiseren to the rescue. Trui Lagae van Maak Plaats en Nele Colle van o.a. de blog Mama Ruimt Op brengen raad.
Tip 1. Gooi niet meteen weg
Meteen de knutselwerkjes doorsluizen naar de huisvuilstapel met papier en karton, is niet het beste idee. En alles op een grote hoop gooien zou het gebricoleer van je kroost sowieso oneer aandoen. “De creaties, waar je kinderen soms een week mee bezig zijn geweest, moeten zeker gekoesterd worden”, vindt Trui Lagae. “Ze verdienen een podium. Een platform. Zij het tijdelijk”, voegt ze er fijntjes aan toe.
“De creaties, waar je kinderen soms een week mee bezig zijn geweest, moeten zeker gekoesterd worden. Ze verdienen een platform. Zij het tijdelijk”
Trui Lagae, Opruim- en vereenvoudigcoach
“Ik heb thuis bijvoorbeeld een grote wand van kurk waar alles mag op tentoongesteld worden. Ook mijn eigen creaties van de academie. Maar ik besef dat zo’n wand niet voor iedereen haalbaar is. Je kan net zo goed een kader maken op de muur met schilderijtape. Of werken met magneten op een platte radiator. Zo past alles in dat kader en hou je de rest van je leefruimte rustig.”
Ook Nele Colle raadt zo’n tijdelijke expo aan, bijvoorbeeld ook met een touw, dat je spant in de living. En wasknijpers om iets aan op te hangen bijvoorbeeld. Of een zelfgemaakte/gerecycleerde kader, waarin je telkens een ander kunstwerkje tentoonstelt.
Tip 2. Maak een tijdelijke selectie
Maar muren, radiatoren en geplakte kaders raken ooit vol. Wat blijft uiteindelijk hangen en wat vliegt eraf? “Je kan natuurlijk niet alles bijhouden”, zegt Colle. “In se gaat het om de boodschap die kinderen overdragen. Ik zie u graag. Of: Je bent de beste mama of papa ter wereld. Is die boodschap overgebracht, dan mag het in principe weg. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.”
In de praktijk zijn de meeste ouders geneigd om zo veel mogelijk emotionele spullen bij te houden. Hoe geraak je eruit? “One in, one out, eentje erbij, eentje weg, werkt voor de een, maar niet voor mij”, aldus Lagae. “Ik selecteer op basis van de modus waarin ik me bevind. Breekt de lente aan, gaan de winterse tekeningen en kerstige knutselwerkjes eraf.” Klinkt goed, maar wat daarna? Opstapelen die handel, of verder selecteren?
Tip 3. Creëer een herinneringenbox
“Iedereen hier in huis heeft een herinneringendoos voor persoonlijke spullen”, zegt Colle. “De mooiste knutselwerken verzamel ik hierin. Omdat het mijn doos is, kies ik zelf wat erin mag. Is de doos vol, dan kijk ik wat eventueel weg mag.”
Die doos stockeert Colle dan in een herinneringslade, waarin onder andere haar trouwkleed zit en nog een pop van haar dochter. Er is heel veel mogelijk, oppert ze. “Een map die je aanlegt per leeftijd is eveneens een optie.”
“Bij ons wordt alles in een lade gestopt. Is de lade vol, dan roep ik alle kinderen bij elkaar voor een 10-minuten-uitzoek-sessie. Ze mogen dan zelf kiezen wat ze willen houden en wat er weg kan”
Marianne Bodenstaff, Huishouden op Orde
Ook Trui heeft zo’n box per kind. “Wat er in die box zit, gaat verder dan de moederdagcadeautjes. Het geboortekaartje zit erbij, een beetje doopsuiker, misschien ook een stukje navelstreng. Bedoeling is dat ik de doos op hun achttiende cadeau doe. Zo krijgen ze een stukje beknopte geschiedenis mee.”
Marianne Bodenstaff van Huishouden op Orde laat haar kroost zelf uitzoeken wat ze willen bewaren. “Bij ons wordt alles in een lade gestopt. Is de lade vol, dan roep ik alle kinderen bij elkaar voor een 10-minuten-uitzoek-sessie. Ze mogen dan zelf kiezen wat ze willen houden en wat er weg kan.” Wees duidelijk, schrijft ze op haar webstek. “De stapel ‘weg’ moet groter worden dan de stapel ‘houden’.”
Tip 4. Pik eruit wat persoonlijkheid heeft
Vuilnisbak of box? Hoe maak je het onderscheid? “Het is een proces waarin je moet groeien”, vindt Colle. “Wees eerlijk. Waarom zou je bepaalde werkjes van je kinderen bewaren? Het is niet omdat je ze weggooit, dat je de liefde voor je kind ook weggooit. Begrens daarom wat je hebt, in plaats van je zolder of kelder vol te stouwen. Als het dan toch zo waardevol is, bewaar het dan op een plek dichtbij. Zo pak je het makkelijk nog eens vast en ga je er met plezier opnieuw door.”
“Selecteer vooral wat persoonlijkheid uitstraalt. Spontane geschenkjes, die uit het niets lijken te komen”, aldus Colle. Lagae vervolgt: “Helaas missen moederdaggeschenkjes meestal persoonlijkheid. Ze zijn saai. Voorgekauwd in de klas, net als nieuwjaarsbrieven. Hoewel goed en super schattig bedoeld, zouden ze evengoed van een ander kind kunnen zijn. De teksten komen van Google. Ze kregen bovendien nauwgezette instructies om een kerstboom te schilderen. Ik bewaar ze bijna nooit.”
“Nieuwjaarsbrieven zijn schattig bedoeld, maar de teksten komen vaak van Google en zouden evengoed van een ander kind kunnen zijn. Ik bewaar ze bijna nooit”
Nele Colle, Mama Ruimt Op
Wat dan wel? “De eerste kopvoeter bijvoorbeeld”, gaat Lagae verder. “De eerste tekening die zou moeten lijken op een mens. Een ietwat rare figuur met een hoofd, armen en benen, maar geen lijf. Nog een blijver: een pentekening van mijn zoon, waar hij uren mee bezig is geweest. Niet omdat het zo’n mooi kunstwerk is, wel omdat het heel eigen aan hém is. Hij maakte er zo een massa, in zijn eigen specifieke stijl. Een klant van mij heeft bijvoorbeeld een hartje van klei bewaard, dat al half gebroken is, maar dat de kinderen achter haar rug hebben gemaakt en verstopt hebben onder haar hoofdkussen.”